Tengo una pregunta tengo que me invade,
me invade la curiosidad.
Tengo una pregunta tengo que me invade,
me invade la curiosidad.

¿Quién será, ai, quién será, quién será la felicidad?
¿Cómo será, ai, cómo será, cómo será la felicidad?

Tengo una pregunta tengo que me invade,
me invade la curiosidad.
Tengo una pregunta tengo que me invade,
me invade la curiosidad.

¿Quién será, ai, quién será, quién será la felicidad?
¿Cómo será, ai, cómo será, cómo será la felicidad?

Huele a tormenta de verano, seguro.
Ojos color azul oscuro, seguro, seguro, seguro, seguro.

Hace un par de días la vi por la calle,
por la calle la vi pasar.
Hace un par de días la vi por la calle,
por la calle la vi pasar.

¿Dónde irá, ai, dónde irá, dónde irá la felicidad?
¿Qué buscará, ai, qué buscará, qué buscará la felicidad?

Huele a tormenta de verano, seguro.
Ojos color azul oscuro, seguro, seguro, seguro, seguro.

Se giró y se me quedó mirando, lo juro.
Me guiñó un ojo seguro, lo juro, lo juro, lo juro.

La felicidad, la felicidad, la felicidad, la felicidad.
La felicidad, la felicidad, la felicidad, la felicidad.

There will be a day when I won’t pick up the phone again.
There will be a day when I won’t pick up the phone again.

Keep playing low cards, take me for granted,
and there will be a day when I won’t pick up the phone again.

I’m proud of your love, be proud of mine too,
or there will be a day when I won’t pick up the phone again.

It’s simple, it’s simple and easy,
show me that you care or I won’t pick up the phone again.

There will be a day,
there will be a day,
there will be a day,
there will be a day.

Oh devil, how long have you been there watching me burn?
Oh devil, how long have you been there watching me burn?
Oh devil, how long have you been there watching me,
watching me, watching me, watching me burn.

When I close my eyes I see you once, I feel you twice.
And you’re standing like you know it’s alright to make me cry, cry.

Oh devil, how long have you been there watching me cry?
Oh devil, how long have you been there watching me cry?
Oh devil, how long have you been there watching me,
watching me, watching me, watching me cry.

When I close my eyes I see you once, I feel you twice.
And you’re standing like you know it’s alright to make me cry, cry.

Devil. Devil. Devil.

Urtarrilak 20 joan zena
danborkada bakoitzean paparrean odolusten bazaizu.
Jauregi asmatu honetako korridoreko hormak
orroaka hurbiltzen bazaizkizu.

Atzerria 5A-ko behatxulotik
ikus badezakezu
utzi nahi ez arren, ate zaharrek zirrikitu asko, handiegiak
dituzte aizu,
eta bertatik isurtzen bazaitu zu
aurtengo udako iraungitze datak
zertaz ari naizen badakizu.

Garestia da alokairua.
Salduz bizitza, sinatuz hitza, ate azpitik fakturaren printza.
Jabearen dei bakoitzean azken helduko dela
ikusten baduzu zuk.
Hiru hondartza ez badira nahikoa txalupa galduak antaparatzeko
ze portu aurkituko dut nik gero
nire arima sosegatzeko.

Bosgarren zubitik barrena
barneratzen banau gaur garenak, naizenak, zarenak.
Bost begi pareren isladek eraikitzen badute dena.
Ordu galduez, ordu helduak, haizea orrazten harri zuloetan
lagun ezkutuetan memoriak irensten
pega daitezen erraietan.

Etxera bueltako ordu batek nola bana ditzaken bi mundu,
amaren lurraren sustrai errotuak eta taupadez diseinatutako mundu labainkor hura,
Ai, (h)ura.
Galdu nahi ez dudan arren telefonorik ez duen hura.
Hiru hondartzak gatzez busten dituen ura.
Egarri naizen arren edan ezin dezakedan ura.

Infinitoa ez bada existitzen,
betirakorik ezer ez bada.
Segundo orori etenak kenduko dizkiot
denbora unitate bakarra sortu eta bertan bizitzeko.

Nigana hurbiltzen bazara zure marrubizko ezpainekin,
ez dut utziko hurbiltzea zuri ona eta argia besterik.

Zenbat itsasotan zenbat ur ertzetan
nahiko lukete izan zulako porturik.
Iparraldeko klima hotzetan
izan zulako berokirik.
Erleak ere zuri begira dabiz
gozoa zara ta azukrerik barik.

Nigana hurbiltzen bazara zure marrubizko ezpainekin,
egingo dizut ohe bat eraiki nire azalaren azpitik.

Zenbat lurretan nahiko lukete
zulako euririk, zulako euririk.
Zenbat begiradek, nireak behintzat beti,
nahiko lukete izan zulako helmugarik.
Txoriak ere zuri begira dabiz,
zure sorbaldetan kabiak egin nahirik.

Nigana hurbiltzen bazara zure marrubizko ezpainekin,
hartuko zaitut altzoan emeki, nik zainduko zaitut, zuk hartu lo trankil.

Itsasoak olatuak periodoetan dakartzan bezala
dakarz bihotzak taupadak.
Udazkena heltzeko beldurrari buruz
hitz egin nizun, labar haretan.
Hotzak atea jotzearen beldurrari buruz,
ohea hutsik.

Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.

Ta laster zaparradek mugituko dute leihoa
ta ni aterpetik begira.
Eta zu, ordea, zure irribarre epel horrekin,
neoprenatzen negua.

Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.
Azken uda egun hartatik itzuli nintzen udazkenean.

Ura ez da gardena, beteta dago.
Kresala ez da gazia, ez da itsasten.
Kalatxoririk ez da, kalak bakarrik
zure ezpainen itsasoan.

Zure ezpainen itsasoan kulunkan dantzan
lo hartuko nuke zure eskuen balantzan.
Ta zure paparrean, bihotza entzutean,
taupada bakoitzean moteltzen dituzu segundoak.
Denbora ez da gelditzen, hala ere, baina ez zait axola.
Ez diot ta beldurrik zure alboan zahartzeari.

Ura ez da gardena, beteta dago.
Kresala ez da gazia, ez da itsasten.
Kalatxoririk ez da, kalak bakarrik
zure ezpainen itsasoan.

Zure hortzen artean urtzen da nire harea,
eta nire labarrak zure bizkarrean.
Zure besoak dira itsasontzien eztenak
ziztadaka zure gorputzetik galtzen diren azkenak,
galdu eztenak.

Ura ez da gardena, beteta dago.
Kresala ez da gazia, ez da itsasten.

Ta izan nahi nuke irla txiki bat bertan,
atseden hartzeko mundu honetaz.
Ez naute nekatzen mareek, ezta korronteek.
Ez du inoiz ulertuko galdu eztenak zure ezpainen itsasoan.
Zure ezpainen itsasoan.
Zure ezpainen itsasoan.
Zure ezpainen itsasoan.
Zure ezpainen itsasoan.

Paseaba con los labios pintados
de otoño oscuro
y su jersey de lana.

El pelo recogido a destiempo
y la brisa ya fría
enrojeciendo sus pómulos.

Yo la miraba curiosa y atenta
cuando correteaba
por mis calles a solas.

Y me preguntaba cómo era posible
que esos ojos tan vivos
murieran por ti.

Tal vez será que ya no entenderás
que una ciudad vestida de azul la pueda hacer más feliz que tú.

Cada vez que ella se acercaba
yo le encendía
mis mejores luces.

E intentaba aligerarle los pasos
moviendo la tierra
bajo los adoquines.

La conocí hace ya unos años,
paseaba por el puente con sus botas marrones.
Y ahora me mira con ojos de alivio
y yo la sonrío en cada fachada.

Tal vez será que ya no entenderás
que una ciudad vestida de azul la pueda hacer más feliz que tú.

Yo le ondeo las-tres playas que tengo.
Sembraste de absurdos su jardín de-lirios.
De-lirios. De-lirios. De-lirios.

El frío no me aprieta más de lo esperado.
Aunque no lo creía hoy estás difuminado,
pintado a carboncillo en un papel ajado.

El cielo no me llueve más de lo esperado.
Tengo goteras y grietas del recuerdo anhelado,
pero de todo eso yo ya me he encargado.

Te guardaré en las noches de verano,
te guardaré donde no te tenga a mano.
Te guardaré en las noches de verano,
te guardaré donde no te tenga a mano.

Porque ahora el cielo no se estrella más de lo esperado.
Ya huelen las flores a un futuro soleado,
que hasta en la pena hay tierra y se han enraizado.

Te guardaré en las noches de verano,
te guardaré donde no te tenga a mano.
Te guardaré en las noches de verano,
te guardaré donde no te tenga a mano.

Donde no te tenga a mano.
Donde no te tenga a mano.
Donde no te tenga a mano.
Donde no te tenga a mano.

Zenbat alditan esan ote diot
neure buruari egon hadi geldi hor.
Zenbat alditan esan ote diot
neure buruari utzizan gitarra hor.

Baina ezin eutsi luzaroan,
beti agertzen zara azaroan,
ta gero diozu ez zarela sentitzen
errudun azkenaldiagatik.

Dena bildu nuen estu
sekula ez zintezen jausi zu.
Baina bildu nuen estuegi
ta azkenean erori nintzen ni.

Agian ni naiz errudun bakarra
negarrari ateratzen labarretan aparra.
Ta zure bizkarraren aurka nire bularrak
adarrik altuenean desio dudan sagarra.

Iparra zahartzen hasia da,
zaharra ni emea ta zu arra
izatearen botere harremana.
Iparra sartzen koordenada berrietan.

Dena bildu nuen estu
sekula ez zintezen jausi zu.
Baina bildu nuen estuegi
ta azkenean erori nintzen ni.

Ta azkenean ero hori nintzen ni.
Ta azkenean ero hori nintzen ni.

Sekula ez berriz erohori ni.
Sekula ez berriz erohori ni.